Afscheid in juli

De kerkklok slaat vijf keer als de merels in de tuin fluitend de eerste zaterdag van juli begroeten. Na een slapeloze nacht probeer ik te luisteren naar deze kakofonie van geluid. Het lukt niet. Ik hoor alleen de echo van Daniëlle’s stem: “Ik ben niet verliefd op je”. Alsof de pick-upnaald halverwege het singeltje I’m not in love van 10cc is blijven hangen.

Als groentje in de liefde heb ik gisterenavond mijn eerste blauwtje gelopen. Haar laatste woorden waren het onverwachte einde van ons eindexamenfeest. In plaats van een kus op mijn mond, mondde deze avond uit in een anticlimax. Terwijl onze paden zich hadden moeten kruisen, liepen ze uiteen. Voorgoed. Waarom begreep ik een jaar later pas.

Op de maandag na de herfstvakantie maakte zij haar entree bij Nederlands. Ik was op slag verliefd toen de rector haar aan klas A6C voorstelde. Tijdens het tweede lesuur kwam ze bij wiskunde naast me zitten. Ze sprak met een grappig Twents accent en rook naar Anaïs Anaïs van Cacharel. Na het zesde lesuur fietsten we samen naar huis. Ze vroeg of ik zin had in een kopje thee. Op haar slaapkamer zette ze een cassettebandje op met een onbekend nummer.

‘Mooi nummer”, zei ik, “Wie zingt dat?’

‘Uriah Heep’, antwoordde ze, ‘July morning is mijn favoriete nummer.’

Het zou ook mijn lievelingsnummer worden. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Als een gids maakte ik haar wegwijs in een voor haar vreemde omgeving. Als dank stopte ze kattebelletjes in mijn jaszak die ze in sierlijke letters ondertekende met haar naam. Altijd met een bloemetje op de i.

Beeldje voor beeldje draai ik de film van de avond ervoor terug. We schuifelen samen op July Morning, dat ik voor haar heb aangevraagd. Terwijl we elkaar vasthouden, voel ik plotseling nattigheid. Haar tranen biggelen ook over mijn wangen. Ik streel haar wangen. Ze trilt. Met rooddoorlopen ogen kijkt ze me aan.

‘Ik ben niet verliefd op je’, fluistert ze.

‘Wat zeg je?’

‘Ik ben niet verliefd op je!’.

‘Daniëlle, maar ik dacht …?’, stamel ik.

Ze rukt zich los uit mijn armen en voordat ik meer kan zeggen, loopt ze weg.

‘DANIËLLE!, roep ik haar nog na. ‘Kom terug’.

Ze geeft geen antwoord.

Pas een jaar later zou ik haar opnieuw zien. Tenminste dat hoopte ik. De zomervakantie van 1986 loopt naadloos over in het Leidse studentenleven. In de kroeg spoel ik mijn liefdesverdriet weg. Ik houd me voor dat Daniëlle geen contact meer wil. Koppig als ik ben, zie ik alleen mijn beeld van de werkelijkheid. En dat is een foute inschatting, blijkt twaalf maanden later.  Op een zwoele avond rinkelt de telefoon. Het is Daniëlle. Hier heb ik een jaar op gewacht.

‘Wat leuk dat je belt’, zeg ik, ‘Hoe gaat het met je?’

‘Niet zo goed’, antwoord ze huilend, ‘Ik heb slecht nieuws.’

‘Wat is er aan de hand?’, vraag ik nieuwsgierig.

‘Ik ben heel erg ziek’.

‘Ik zou je graag nog een keer willen zien! Ik heb je zoveel te vertellen.’

We spreken twee weken later af. Drie dagen te laat. Op de eerste zondag in juli overlijdt Daniëlle. Precies een jaar na onze laatste ontmoeting. Ze was al geruime tijd ongeneselijk ziek. Haar moeder vertelt me op de begrafenis dat ik de grote liefde in haar leven was. Ik durf haar nauwelijks te geloven.

‘Maar waarom zei ze dan dat ze niet verliefd op me was?’

‘Ze wilde jou niet lastig vallen met haar ziekte!’

Een maand later kniel ik neer voor haar grafsteen. De naam Daniëlle is in sierlijke letters uitgebeiteld. De beeldhouwer is het bloemetje op de i vergeten. Ik leg een rode roos met een kattebelletje voor haar neer. Het is een couplet uit July morning. Ik werp een kushandje toe en draai me om. Als ik wegloop, neurie ik in gedachten met zanger David Byron mee. Samen doorbreken we de immense stilte.